یه حدیثی شنیدم خیلی حال کردم باهاش، گفتم حیفه شما نشنوید؛ منتها دیدم اگه همه اش رو یکجا بنویسم قدرش رو نمی دونید. این قسمت اولشه:
بحار الانوار، ج 75، ص453: اَوحی الله تعالی اِلی داوود یا داوود اِنّی وَضَعتُ خَمسَةً فی خَمسَةٍ وَالنّاس یَطلُبونَها فی خَمسَةٍ غیرها فَلا یَجِدونَها:
1) وَضَعتُ العلمَ فِی الجوعِ و الجَهد و هُم یطلُبونَه فِی الشِبَعِ و الرّاحة فَلا یَجِدونَه.
